Özet

Amaç: Pandemi sürecinin uzamasıyla sağlık çalışanlarının COVID-19’a bağlı yaşadıkları problemlerin belirlenerek gereken desteğin sağlanması ayrıca bir önem kazanmıştır.Bu çalışma doktor ve hemşirelerdeki Koronavirüs-19 fobisini ve ilişkili faktörleri incelemek amacıyla planlanmıştır.

Yöntem: Araştırmanın örneklemini İstanbul’da bir eğitim ve araştırma hastanesinde görev yapan 327 sağlık çalışanı oluşturmuştur.Araştırma verileri “Kişisel Bilgi Formu” ve “COVID-19 Fobisi Ölçeği (C19P-S)” ile toplanmıştır.

Bulgular: Katılımcıların yaş ortalamasının 28,82 ± 6,411 olduğu ve %82,3’u kadın, %65,1’si üniversite mezunu, %65,4’ünün bekar, %81,7’sinin hemşire olduğu belirlendi. Katılımcıların meslekte çalışma yılı 5,97 ± 5,910 olup, %79,8’inin COVID-19 servislerinde görev yapıyor olduğu/yaptığı saptandı. Katılımcıların toplam C19P-S puanı 53,43 ± 15,31 idi.Kadınların erkeklere göre daha yüksek oranda fobi yaşadıkları saptandı (p=0,003). Hemşirelerin doktorlara kıyasla fobi düzeyinin daha yüksek olduğu belirlendi (p=0,002). Hassas gruptan biriyle (65 yaş üstü kişiler, gebeler vs.) birlikte yaşayan (p=0,002) ve pandemi döneminde birlikte yaşadığı kişilerden ayrı yaşamaya başlayan katılımcıların fobi düzeyinin daha yüksek olduğu tespit edildi (p=0,002). Katılımcıların yaşlarıyla fobi düzeyi arasında (p=0,020) ve meslekte çalışma yılları ile psikolojik alt boyut arasında negatif yönde anlamlı bir ilişki saptandı (p=0,037).

Sonuç: Pandemi sürecinde özellikle genç yaşlarda ve mesleğinin ilk yıllarında pandemi ile karşılaşan sağlık çalışanlarına yönelik bulaşıcı hastalıklardan korunma ve baş etme konulu hizmet içi eğitimler düzenlenmelidir.